ik wil leven

Gittiğiniz yerlerden bir şeyler isteme alışkanlığı olan insanlar vardır. Ben de onlardan biriyim, dolayısıyla hiç yadırgamam isteyeni de istemeyi de. Maalesef annem de onlardan biri ve istediği şeyler fantastik olabiliyor; bal gibi. Bu sebepten Türkiye'ye dönmeden bir kaç gün önce ablaya hagelslaag, anneye de bal almak için markete gidilir. Koca bir kavanoz meyd in holınd bal alınır ve bez torbaya konur. Eve doğru gidilirken bi anda nasıl olduğunu anlamadan o torba çaaat sesiyle beraber elden düşer ve sokağın ortasına bırakıverir kendini. "Allaam yüce rabbimiz nolur kırılan şey bal olmasın" diye düşünülerek bez çanta açılır. Kırılanın bal olduğu ve çanta içindeki her şeyin bir bulamaç haline geldiği farkedilir, üste başa da bal bulaşmaya başlar. Bu sırada karşı kaldırımdan koşarak bir teyze gelir, çantasından bir hışım naylon torba çıkarır, tek tek az bulanmış şeyleri torbaya koyar ağzını bağlar elime tutuşturur. Tam o sırada genç bi kadın bisikletinden iner gelir ve ıslak mendil çıkarır çantasından, yaşlı teyze ıslak mendili alır ve ceketimi silmeye başlar. Ben hafif nemli gözlerle teşekkür etmeye çalışırım, onlar bütün sevimlilikleriyle aa ne demek canım önemli değil derler. Beni tertemiz yaptıktan ve eşyalarımı da kolumun altına torbalayıp verdikten sonra gülümseyip "saçına da bulaştıysa evde sıcak suyla yıka" diyerek giderler. İşte böyle bi yer Hollanda. Sonra neden özlüyorum, neden ağlıyorum. Peh.